چوب طبل

چوب طبل ,چوب طبل ریز,چوب طبل چیست,چوب طبل محرم,چوب طبل بزرگ,چوب طبل ارتشی,چوب طبل به انگلیسی,گیاه چوب طبل,اسم چوب طبل,قیمت چوب طبل,خرید چوب طبل ریز

توضیحاتی در مورد چوب طبل

چوب طبل گیاه معروفی است که در سراسر هند و پاکستان به صورت عمده کشت می شود.♥ این گیاه خاصیت ضدباکتریایی دارد و تصفیه کننده خون و غنی از آهن است. تقریبا همه قسمت های درخت چوب طبل ارزش درمانی دارد. برگ های آن که ارزش دارویی زیادی دارد ، بیماری های زیادی را درمان می کند.در این مطلب از سایت جسارت در مورد همه چیز درباره آشنایی با گیاه چوب طبل و عوارض آن صحبت میکنیم امیدواریم مورد توجه قرار بگیرد.

مصرف چوب طبل در بارداری

این گیاه برای زنان باردار بسیار مفید و در دوران شیردهی، شیر مادر را افزایش می دهد. مصرف منظم این گیاه کلسیم، ویتامین و آهن لازم مادران را تامین می کند. این مواد غذایی زایمان را آسان می کند و ناراحتی های پس از زایمان را کاهش می دهد.

برگ های چوب طبل

برگ های این گیاه تقویت کننده اسکلت بدن است و برای تصفیه خون بسیار مفید است.

خواص مصرف چوب طبل

برگ های این گیاه از اختلالات هاضمه پیش گیری می کند و بهترین درمان گیاهی برای رفع اسهال، وبا، اسهال خونی و یرقان به حساب می آید. ▪ سوپ چوب طبل، گرفتگی سینه، گلودرد و سرفه را برطرف می کند. ▪ بخور چوب طبل آسم و مشکلات ریه را تا حد زیادی رفع می کند. ▪ آب این گیاه، به پوست شادابی می بخشد. کافی است کمی چوب طبل و آب لیمو را با هم مخلوط کنید و به صورت بمالید. این ماده، آکنه، جوش های سرسیاه و ناراحتی های پوستی دیگر را نیز درمان می کند. ▪ سوپ این گیاه، عفونت پوست، قفسه سینه و گلو را از بین می برد. چوب طبل، خاصیت ضدباکتریایی دارد که مشابه پنی سیلین و آنتی بیوتیک های دیگر است. ▪ برای رفع زخم معده برگ های آسیاب شده آن را با کمی ماست مخلوط و هر روز مصرف کنید. ▪ جوشانده آن اختلالات تنفسی و سکسکه را رفع می کند.

آهن چیست

آهن ازجمله مواد معدنی و الکترولیت‌هایی است که برای بدن اهمیت زیادی دارد و به‌دلیل همین اهمیت ویژه آن در فعالیت‌های استقامتی و همچنین اهمیتی که برای زنان ورزشکار به‌ویژه در دوران عادات ماهیانه دارد، اهمیت ویژه‌ای دارد. در حالت طبیعی، مقدار آهن موجود در بدن در حدود ۴ تا ۵ گرم تخمین زده شده‌است که ۷۵ درصد آن در هموگلوبین و میوگلوبین، ۹ درصد به فرم عامل انتقال آهن، یعنی ترانسفرین، یا به شکل ترکیبی در ساختمان برخی از آنزیم‌ها (سیتوکروم‌ها) وجود دارد و ۱۶ درصد باقی‌مانده به‌صورت فریتین و هموسیدرین در داخل بافت‌های بدن ذخیره شده‌است؛ بنابراین، آهن در سه جریان مختلف (برای حمل اکسیژن بدن) نقشی اساسی دارد: هموگلوبین خون سیتوکروم‌ها و زنجیرهٔ تنفسی میوگلوبین اهمیت فیزیولوژیکی آهن به‌ویژه در نقشی است که این عنصر در تنفس سلولی انجام می‌دهد. تنظیم متابولیسم آهن بر عهدهٔ عمل جذب روده‌ای آهن می‌باشد از طرفی آهن بدن انسان بسیار ناچیز می‌باشد. بخش عمدهٔ دفع آهن در هنگام خونریزی‌ها رخ می‌دهد. به‌عنوان‌نمونه، در دوران عادات ماهیانه و بارداری از دست دادن آهن در زنان چشمگیر است. این از دست دادن آهن در هنگام عادات ماهیانه و انتقال آهن در دوران بارداری به جنین و در دوران شیردهی به نوزاد روی می‌دهد. کاهش آهن منجر به کم‌خونی (آنمی) می‌گردد و اکسیژن‌رسانی به سلول‌ها، به‌ویژه برای فعالیت‌های استقامتی کاهش می‌یابد و درنتیجهٔ آن کارایی و عملکرد ورزشی را کاهش می‌یابد.

دریافت آهن با مصرف گوشت

اگر شما از دوستداران خوردن گوشت هستید، مصرف آن راهی فوق العاده برای دریافت مقداری آهن است. با مصرف 170 گرم گوشت استیک راسته در یک وعده غذایی تا حداکثر 3.2 میلی گرم از این ماده معدنی مهم را دریافت کنید. شما چه میزان آهن در روز نیاز دارید؟ این موضوع به سن و جنسیت شما بستگی دارد. مردان روزانه به 8 میلی گرم آهن نیاز دارند. زنان روزانه تا 18 میلی گرم تا سن 50 سالگی باید آهن دریافت کنند. اگر شما باردار هستید شما به روزانه 27 میلی گرم آهن نیاز دارید.

دریافت آهن با مصرف گوشت ماکیان

اگر گوشت قرمز نمی خورید، چه باید کرد؟ نگران نباشید. گوشت ماکیان نیز منبع خوبی از آهن هستند. گوشت بوقلمون، مرغ یا اردک را امتحان کنید. یک وعده 85 گرمی گوشت اردک 2.3 میلی گرم آهن دارد. مقدار مشابهی گوشت مرغ و بوقلمون حدود یک میلی گرم آهن دارد.

دریافت آهن با مصرف سبزی های برگ دار تیره

اگر به دنبال یک غذای فرعی خوشمزه هستید، اسفناج، کلم پیچ و انواع خانواده کلم با برگ های صاف افزایش دهنده میزان آهن بدن شما هستند. راه های زیادی برای آماده سازی آن ها وجود دارد. آن ها را بخارپز کرده، تف داده یا ریز کرده و در سالاد بریزید. شما حتی می توانید آن ها را در یک اسموتی (یک نوشیدنی مخلوط شده از میوه های تازه) مخلوط کنید.

دریافت آهن با مصرف تخم مرغ

با خاگینه، آب پز یا نیمرو کردن یا هر روشی که به وسیله آن تخم مرغ را آماده می کنید، مقادیر مناسبی از آهن را دریافت خواهید کرد. یک نان سفید غنی شده یا نان گندم می تواند آهن بیشتری به شما اضافه کند بنابراین می توانید برشی نان تست را کنار آن قرار دهید؛ اما اگر شما همراه با آن قهوه یا چای داغ می نوشید، ممکن است مقداری از خواص آهن را از دست بدهید، چون آن ها مانع می شوند که آهن به خوبی جذب شود.

دریافت آهن با مصرف میوه های خشک

خودتان مخلوطی از اسنک های غنی از آهن درست کنید. با بادام هندی و پسته شروع کنید. میوه های خشک نظیر کشمش، آلو خشک، خرما یا برگه هلو را نیز به آن اضافه کنید. میوه تازه هندوانه چیزی بیشتر از یک میوه تابستانی نیروبخش و تازه کننده است. برش کوچکی از آن واجد 3 میلی گرم آهن است. 5 عدد انجیر متوسط نیز مقادیر مشابهی آهن دارند. همچنین یک موز حدود یک میلی گرم و یک سیب نیم میلی گرم آهن دارد. شکلات یک ماده غذایی دیگر که شاید انتظارش را نداشته باشید و حاوی آهن است، شکلات است. یک تکه شکلات 85 گرمی حدود 7 میلی گرم آهن برای شما فراهم می آورد.

جذب آهن در بدن

روزانه در حدود ۱۰ تا ۲۰ میلی‌گرم آهن توسط رژیم غذایی روزانه‌ای که وارد معده می‌گردد و برحسب نیاز ۵/۱ تا ۵/۶ درصد آن جذب بدن می‌گردد. جذب آهن از معده آغاز می‌گردد، اما بیشتر در دوازدهه و رودهٔ باریک جذب می‌شود. آهنی که وارد بدن می‌شود به‌صورت آهن فریک (سه‌ظرفیتی) می‌باشد که ممکن است به‌صورت اکسیدفریک یا املاح آلی باشد. نخستین مرحلهٔ جذب آهن، تجزیهٔ ترکیبات آن و آزادسازی یون آهن و سپس احیا و تبدیل آن به یون دوظرفیتی (فروز) است؛ بنابراین، سه فاکتور کلیدی در جذب آهن دخالت دارد که عبارتند از: ۱. اسیدکلریدریک معده و اسیدهای موجود در مواد غذایی که سبب رهاسازی آهن از مواد غذایی و آزاد شدن آن می‌گردد. ۲. کوبالامین (ویتامین ب۱۲) که به جذب آهن کمک می‌نماید. ۳. ترکیبات احیاکنندهٔ موجود در رژیم غذایی همانند اسیدآسکوربیک و ترکیبات گوگردداری مانند سیستئین که سبب می‌گردند آهن سه‌ظرفیتی احیا و به آهن دوظرفیتی تبدیل گردند. آهن دوظرفیتی (فروز) پس از جذب به درون سلول‌های مخاطی مجدداً به آهن سه‌ظرفیتی (فریک) برای ذخیره در بافت‌های بدن تبدیل می‌شود؛ اما تنظیم جذب آهن به میزان ذخایر آهن بدن بستگی دارد. در درون سلول‌های بدن پروتئینی به نام آپوفریتین وجود دارد که قادر است معادل ۲۳ درصد از وزن خود آهن جذب نماید. به‌این‌ترتیب آهن در بدن ذخیره می‌شود. هنگامی‌که آپوفریتین اشباع می‌شود، جذب روده‌ای آهن متوقف می‌گردد. هرگاه میزان ذخایر آهن بدن کم باشد و گلبول‌های جدید به‌سرعت تشکیل شوند، جذب آهن افزایش می‌یابد. این موضوع در نزد کودکان در حال رشد و زنان باردار دیده شده‌است. کوبالامین به دلیل اینکه باعث فعل‌وانفعالات خون‌سازی می‌گردد، جذب آهن را افزایش می‌دهد. غذاهایی که ازنظر فسفات فقیرند مقدار آهن و فسفر قابل‌جذب را افزایش می‌دهند. همچنین، اسیدآسکوربیک (ویتامین ث) جذب آهن را بیشتر می‌کند. غذاهایی که از نظر فسفات غنی‌اند، میزان آهن و فسفر جذب‌پذیر را کاهش می‌دهند زیرا از ترکیب فسفات با آهن نمک‌های نامحلولی تشکیل می‌شود که جذب‌پذیر نیستند. اسید تئیک هم به سبب تشکیل املاح نامحلول در روده میزان جذب آهن را کاهش می‌دهد. فریتین که شکل ذخیره‌شدهٔ آهن در بدن می‌باشد در مخاط روده، کبد، طحال، کلیه و مغز استخوان دیده می‌شود. هنگام نیاز به آهن، همانند مواقعی که فشار گاز اکسیژن در درون رگ‌ها کاهش می‌یابد، آهن ذخیره‌شده به درون خون وارد شده و از طریق خون به مراکز مصرف آن حمل می‌گردد. در پلاسمای خون آهن با پروتئینی از گروه بتاگلوبولین‌ها ترکیب شده و به‌صورت ترکیبی پروتئینی که آهن موجود در آن سه‌ظرفیتی می‌باشد درمی‌آید؛ البته دیگر پروتئین‌های پلاسما نیز می‌توانند با آهن ترکیب پیچیده‌ای تشکیل داده و آن را حمل نمایند. بخش عمدهٔ آهنی که در بدن تجزیه می‌گردد در بافت مغز استخوان برای سنتز هموگلوبین و سلول‌های قرمز خون به مورد استفاده قرار می‌گیرد. روزانه در حدود ۳/۰ تا ۵/۰ میلی‌گرم آهن از راه مدفوع دفع می‌گردد که منشأ آن صفرا یا سلول‌های تخریب‌شدهٔ مخاطی و اپیتلیال روده و آهن جذب نشده‌است. همچنین، در حدود ۱/۰ میلی‌گرم آهن نیز از طریق ادرار دفع می‌گردد. در هنگام دفع پاتولوژیکی پروتئین از ادرار یا پروتئینوری (همچون هموگلوبینوری) و همچنین نفروز (که در آن کلیه‌ها آسیب می‌بینند) نیز مقداری آهن همراه با پروتئین ادرار دفع می‌گردد. همچنین در مواردی همچون اسهال نیز مقداری آهن به شکل غیرطبیعی از بدن دفع می‌شود. همچنین، زنان نیز در طی دوران شیردهی در حدود ۱ میلی‌گرم آهن در روز دفع می‌نمایند.

عملکرد آهن در بدن

آهن در بدن وظایف گوناگونی بر عهده دارد که عبارتند از: در ساختار هموگلوبین، میوگلوبین و آنزیم‌های اثرگذار در تنفس سلولی (هسته‌های مرکز آهن و سیتوکروم اکسیداز) نقش دارد. در حمل اکسیژن به سلول‌های بدن توسط هموگلوبین نقش اساسی را ایفا می‌نماید. در ذخیرهٔ اکسیژن در بدن توسط میوگلوبین سهیم است. وجود آهن برای نگهداری سیستم‌های اکسیدکننده در درون سلول‌های بافتی لازم می‌باشد.

مسمومیت با مصرف آهن

«سیدروز»، یعنی افزایش بیش از اندازهٔ آهن در بدن با تجمع هموسیدرین در بافت‌ها مشخص می‌گردد. فاکتورهای بروز سیدروز عبارتند از: دریافت مقادیر زیادی آهن. تخریب مکرر گلبول‌های قرمز خون در طی خونریزی‌های شدید و سپس تزریق مکرر خون نارسایی در تنظیم جذب آهن در بدن (ژنتیکی) مهم‌ترین نشانه‌های سیدروز، افزایش رنگ‌دانه‌های آبی‌رنگ در پوست، بروز سیروز کبدی، بروز دیابت و اختلال در اعمال طبیعی میوکارد (عضلهٔ قلب) است.

آهن و ساختار هموگلوبین

آهن از فاکتورهای لازم و مهم در ساختار هموگلوبین و میوگلوبین به‌شمار می‌آید. آهن موجود در هموگلوبین در برنامه‌های ورزشی‌ای همانند برنامه‌های استقامتی یک فاکتور کلیدی و اساسی در موفقیت ورزشکار است. همچنین، عملکرد استقامتی بهتر ورزشکاران در مقایسه با افراد عادی ناشی از افزایش غلظت هموگلوبین خون آنان می‌باشد. در واقع کارکرد آهن در ساختمان هموگلوبین سبب افزایش اکسیژن‌رسانی به بدن می‌گردد؛ چراکه در فعالیت‌های استقامتی سیستم غالب تأمین انرژی از طریق سیستم هوازی می‌باشد. کمبود آهن منجر به آنمی ناشی از کمبود آهن می‌گردد که در نتیجه ظرفیت و توان هوازی ورزشکاران کاهش می‌یابد. بر این اساس، بیشتر مربیان و ورزشکاران تمایل دارند تا برای افزایش کارایی بدن از مواد غذایی دارای آهن استفاده نمایند و به همین منظور مکمل‌های آهن را مورد استفاده قرار می‌دهند. البته زنان ورزشکار به دلیل خون‌ریزی در حین عادات ماهیانه بیشتر از مکمل‌های آهن استفاده می‌نمایند. باوجوداین، شواهد و مدارکی که نشان‌دهندهٔ سودمند بودن و بدون عارضه‌بودن مکمل‌های آهن در زنان باشد در دست نیست. از سوئی، افزایش استفاده از مکمل‌های آهن ممکن است منجر به سیدروز گردد. برخی معتقدند که زنان حتی زنان ورزشکار بهتر است برای جبران آهن بدن خود از غذاهای سرشار از آهن استفاده نمایند و دستورالعمل‌های زیر را نیز در این زمینه پیشنهاد می‌نماید: استفاده از رژیم‌های غذایی دارای اسیدآسکوربیک (ویتامین ث) که باعث جذب بیشتر و بهتر آهن می‌گردد. استفاده از نان و سایر غلات به دلیل داشتن مقادیر زیاد آهن. چای و قهوه، به سبب داشتن اسید تئنیک مانع از جذب آهن می‌گردند؛ بنابراین، بهتر است که از مصرف این مواد پس از صرف غذاهای دارای آهن پرهیز گردد. مصرف پروتئین‌های حیوانی و به‌ویژه جگر. پروتئین‌های حیوانی به دلیل دارا بودن آهن هِم بهتر و سریع‌تر جذب می‌گردند. توضیح اینکه مواد غذایی دارای دو نوع آهن می‌باشند: الف) آهن بدون هِم که یونیزه بوده و به‌صورت ملکول‌های پیچیده وجود دارد؛ ب) آهن با هِم که به‌راحتی جذب می‌گردد و یکی از فاکتورهای اصلی در ساختمان هموگلوبین می‌باشد.

بیشتر بخوانید : گل داوودی ♥ پنیرک ♥ روغن بادام تلخ ♥ بارهنگ ♥ صبر زرد