آنغوزه

آنغوزه ,آنغوزه چیست,آنغوزه+pdf,آنغوزه گیاه,آنغوزه چیه,آنغوزه در طب سنتی,آنغوزه شیرین,آنغوزه افغانستان,آنغوزه گیاهشناسی,آنغوزه نام علمی,خواص آنغوزه چیست

توضیحاتی در مورد آنغوزه

آنقوزه یا آنغوزه گیاهی است علفی چند ساله، ریشهٔ آن کمی ضخیم و گوشتی، برگ‌های آن بسیار بریده و غباری، ساقه آن مجوف و گوشتی و بلندی آن تا ۲ متر می‌باشد. گل‌های آن به رنگ زرد و به گروه چتر مانند در انتهای ساقه ظاهر می‌شود. آنفوزه در چند سال اولیه سن خود ساقهٔ قابل رویتی ندارد و برگ‌های آن گسترده روی زمین است که در مراتع به نام «کماه» و «انگزاکماه» چوپانان می‌شناسند و مورد توجه و علاقهٔ گوسفندان است. دام را چاق می‌کند ولی گوشت گوسفند کمی بدبو می‌شود. میوهٔ آنفوزه دارای دو تخم به رنگ قهوه ایی تیره و سیاه، بیضی کمی پهن و بسیار بدبو می‌باشد. با تیغ زدن یا قطع ریشه یا قسمت پایین ساقه و یقهٔ گیاه در اواخر بهار، شیرهٔ بسیار متعفنی در طول تابستان خارج می‌شود که درمجاورت هوا به تدریج سفت می‌شود که همان آنغوزه است. آنفوزه در اراضی بائر و خشک و آهکی مناطق گرم آسیا می‌روید. بومی استپهای ایران و افغانستان است. در ایران در مناطق مختلف خراسان، کوهسرخ خراسان رضوی، بلوچستان و نواحی مختلف جنوب ایران، مانند کرمان، دشت مرغاب، آباده، نائین و آن نواحی می‌روید. گونه‌های دیگری از گیاه Ferula نیز در ایران می‌رویند که از آن‌ها نیز آنغوزه گرفته می‌شود و به صورت گونه‌های مستقل یا واریته‌هایی از یک گونه شناخته شده‌اند از جمله F.foetida Regel. , F.alliacea Boiss. , F.Kuma و F.Kurdica Pol. در این مطلب از سایت جسارت در مورد آنغوزه صحبت میکنیم امیدواریم مورد توجه قرار بگیرد.

انواع گونه های آنغوزه

گونهٔ F.foetida در دامغان، بلوچستان، خراسان، شاهرود، میامی و سبزوار شناسایی شده و جزء دسته‌ای است که آنغوزهٔ منتن معروف خراسان را می‌دهد. این گونه را در شهر دیباج و اطراف آن (چهارده کلاته و دهستان رودبار) به نام محلی «اشتلغاز» یا «اشترغاز» می‌شناسند و طرفداران زیادی در تهیه غذاهای سنتی دارد. بوته این گونه در مقایسه با سایر گونه‌ها، ارتفاع کمتری داشته و از بو و اسانس بیشتری برخوردار است. گونهٔ F.alliacea در خراسان و کرمان شناسایی شده‌است. گونهٔ F.Kurdica در کوه‌های ساوجبلاغ و همدان و در آذربایجان غربی زیاد است صمغ آن به اندازهٔ یک باقلاست و بوی Baume de peru می‌دهد یعنی بوی تند لیمو دارد این گیاه با نام محلی «بی وزا» نامیده می‌شود. گونهٔ F.Kuma که در مراتع سرشیو، سقز کردستان، ارتفاعات اورامانات، کوه‌های بی بَرسَن و پوکیده، کردستان و همچنین در کهگیلویه و لرستان فراوان است و علوفه پربهایی است و برای چاق کردن اسب و گاو علوفهٔ خوبی است. نام محلی آن «کَما» و «ویه» می‌باشد. از نظر شکل گیاه گونه‌های بالا خیلی شبیه می‌باشند ولی بلندی‌های آن‌ها مختلف است و به‌علاوه در بعضی گونه‌ها رنگ گل سفید و رنگ میوهٔ آن وقتی که برسد مایل به سفید، گرد و پهن شبیه سکّه است و خوشبو می‌باشد. این نوع اخیر که بی وزا گفته می‌شود در کتب طب سنتی انجدان طیب یا انجدان سفید نامبرده می‌شود.

آنغوزه چیست

آنغوزه شیره گیاهی است که از تیغ زدن ریشه یا پایین ساقه یا قطع ساقهٔ گیاهان مولد آنغوزه از ناحیهٔ یقه گیاه خارج می‌شود و در طول تابستان به دست می‌آید و به دو صورت در بازار عرضه می‌شود. یک نوع را که آنغوزه اشکی گویند بسیار تمیز؛ بدون خاک و خاشاک و مرغوب است رنگ خارجی آن زرد مایل به قرمز یا قهوه‌ای و صاف و شفاف است. از نظر ابعاد در حد فندق یا کمی بزرگتر یا کوچکتر یا در ابعاد نخود است رنگ مقطع آن سفید است که در مجاورت هوا به سرعت اکسیده شده و تیره می‌شود؛ و نوع دیگر که در بازار عرضه می‌شود توده‌ای گفته می‌شود که با بی دقتی جمع‌آوری شده و مخلوط با خاک و خاشاک و برگ است و نامرغوب می‌باشد طعم آنغوزه گس در بعضی گونه‌ها تلخ و بویی شبیه بوی سیر، متعفن و خیلی تند دارد.

خواص آنغوزه

اندام دارویی این گیاه صمغی رزینی که از ایجاد برش در بخش‌های بالایی ریشه بدست می‌آید است و رزین، اسانس و صمغ، اسید فرولیک و ترکیبات دی سولفید جزو مواد موثرهٔ این گیاه می‌باشند. عملکرد دارویی این گیاه ضدنفخ و خلط‌آور است و در درمان‌های سوءهاضمه یا قولنج‌های مربوط به نفخ، التهاب برونشیب، سرفه و اختلالات و ناراحتی‌های عصبی کاربرد دارد. بطور کلی مهمترین اثرات این گیاه: ضد درد ضدعفونی‌کننده ضد اسپاسم تقویت‌کنندهٔ قوای جنسی ضدنفخ کاهش دهندهٔ پرفشاری خون مسهل خلط آور قارچ کش محرک تنفسی تقویت‌کننده معده محرک تقویت‌کننده رحم کرم کش

روش مصرف آنغوزه

روش مصرف این گیاه به صورت خوراکی، تنتور و بخور برای کمک به درمان احتقان بینی و برونشیب می‌باشد. صمغ پودر شده این گیاه روزانه ۰٫۳ تا ۱ گرم در ۳ نوبت و به صورت تنتور نیز ۲ تا ۴ لیتر در روز، حب‌های ۰٫۲ گرمی به تعداد ۲ تا ۵ عدد در روز

گیاه شناسی آنغوزه

آنغوزه از گیاهان دارویی مهم تیره چتریان با خواص فراوان است. گیاه تولید کننده آنغوزه به نام‌های فارسی خوراکما، آنگوزاکما و کورن کما، بوته ای بزرگ، علفی و چند ساله است که ارتفاع آن گاهی به 2/5 متر می‌رسد. ساقه آن نسبتاً محکم و ضخیم با سطحی خشن است. برگ‌های قاعده بزرگ و ضخیم هستند؛ به طوری که طول آن‌ها تا 60 سانتی متر می‌رسد. این برگ‌ها تقسیمات زیادی دارند به طوری که به قطعاتی (لوب دار) دندانه دار تبدیل می‌شوند. گل‌های این گیاه زردرنگ هستند و به صورت گل آذین چتری در انتهای ساقه قرار می‌گیرند. میوه ها دوفندقه ای، بیضی شکل و تقریباً مسطح می‌باشند که روی هر کدام پنج خط وجود دارد و کناره ها بال مانند هستند. رنگ میوه‌ها قهوه ای تیره است. از ریشه یا قاعده ساقه این گیاه بر اثر تیغ زدن ماده ای به نام اولئوگم رزین به دست می‌آید که به آنغوزه مشهور است. آنغوزه ابتدا شیری رنگ است و مزه ای تند و تلخ و نیز بوی بد و متعفنی دارد که تهوع آور است؛ به همین دلیل از قدیم به نام مدفوع شیطان معروف شده است. این گیاه در ایران (استان خراسان، بلوچستان، کرمان و نواحی جنوبی) وجود دارد.

تاریخچه آنغوزه

رزین آنغوزه به عنوان خلط آور، ضدنفخ، ضد اسپاسم روده ای و به صورت شیاف برای بهبود قولنج و همچنین سوسپانسیون آن برای فراری دادن سگ، گربه و دیگر حیوانات وحشی مورد توجه بوده است. مصرف آنغوزه خصوصا در میان آمریکایی‌های آفریقایی ادامه دارد. آنغوزه برای درمان سرطان شکم، میخچه، پینه، ادرارآور، مسکن و محرک به کار می‌رفته است. در درمان‌های عامیانه برای قطع قاعدگی، آسم، تشنج، خروسک، جنون و سرطان استفاده می‌شود. با این حال، اصلی‌ترین کاربرد آن به صورت رایحه در عطریات می‌باشد. این گیاه با طعمی قوی‌تر از پیاز یا سیر به شکل گم رزین یا محلول همچنان در دسترس است. در داروخانه ها و فروشگاه های مواد غذایی سالم و محلی نیز به عنوان نگهدارنده یا ادویه به فروش می‌رسد. گاهی به میزان کم در برخی از شکلات‌ها، نوشابه ها، چاشنی‌ها و سس‌ها به کار می‌رود.

ترکیبات آنغوزه

آنغوزه حاوی تعدادی ترپن و مواد محلول در چربی است که هنوز به طور کامل شناسایی نشده اند. همچنین حاوی 20 درصد اسانس، 65 درصد رزین و حدود 25 درصد صمغ می‌باشد. رزین آنغوزه به عنوان خلط آور، ضدنفخ، ضد اسپاسم روده ای و به صورت شیاف برای بهبود قولنج و همچنین سوسپانسیون آن برای فراری دادن سگ، گربه و دیگر حیوانات وحشی مورد توجه بوده است.

عوارض آنغوزه

مصرف خوراکی آن در بزرگسالان سمیتی نشان نداده است، ولی در کودکان می‌تواند ایجاد مسمومیت کند. همچنین در حد مصرف درمانی تاکنون عارضه خاصی از آن گزارش نشده، ولی ممکن است در بعضی افراد و یا با مصرف زیاد آن اسهال، نفخ، سوزش هنگام ادرار، سوزش معده، سردرد، گیجی و تشنج ایجاد شود. همچنین، صمغ آن ممکن است درماتیت های پوستی ایجاد کند. با توجه به اینکه آنغوزه دارای خاصیت قاعده آور است، مصرف زیاد آن می‌تواند موجب سقط شود؛ لذا توصیه می‌گردد در دوران بارداری و شیردهی مصرف نشود. همچنین، کومارین های موجود در اولئوگم رزین آنغوزه ممکن است با داروهای ضد انعقاد تداخل کند. در گزارشی آمده است، مصرف 50 تا 100 میلی گرم آنغوزه در افرادی که مشکل عصبی دارند، باعث تشنج می‌شود.

همه چیز درباره آنغوزه

1- آنغوزه از گونه های دیگری به دست می‌آید که مهم‌ترین آن‌ها فرولافوئتیدا و فرولا آلیاسئا هستند. 2- بوی بسیار تند آنغوزه که شبیه سیر می‌باشد، مربوط به ترکیبات گوگرددار آن است. 3- برای به دست آوردن آنغوزه گیاه از فصل بهار به بعد قسمت پایین ساقه (نزدیک به سطح زمین) و یا اصطلاحاً یقه گیاه را برش‌های عمودی یا افقی می‌دهند تا اولئوگم رزین (آنغوزه) به صورت شیرابه به بیرون تراوش کند. این ماده در مجاورت هوا سفت می‌شود که پس از سفت شدن آن را جمع آوری می‌کنند و دوباره گیاه را تیغ می‌زنند یا محل قبلی را برش دیگری می‌دهند تا دوباره اولئوگم رزین ترشح کند. این عمل چندین بار و گاهی تا دو ماه از فصل بهار صورت می‌گیرد. آنغوزه خارج شده به دو صورت اشکی (گرد و کروی با اندازه های مختلف) و توده ای و به رنگ‌های زرد تا قهوه ای تیره است که هرچه روشن‌تر باشد مرغوب‌تر و گران‌تر است. همچنین، نوع اشکی آنغوزه مرغوب‌تر و گران‌تر می‌باشد. آنغوزه مزه ای گس و تقریباً تند و سوزاننده دارد و دارای بوی نامطبوع شبیه ترکیبات گوگرددار است. 4- گرچه آنغوزه استفاده محدودی (آن هم در طب سنتی ایران) داشته، ولی یکی از اقلام مهم صادراتی فرآورده های گیاهی ایران است که خریداران آن را با روش‌های پیچیده تجزیه می‌کنند و ده ها ماده ارزشمند از قبیل اسانس، رزین و صمغ قابل مصرف در صنایع دارویی، بهداشتی، آرایشی و صنعتی از آن به دست می‌آورند. با توجه به اینکه تهیه آنغوزه پر زحمت و طولانی مدت است، قیمت نسبتاً گرانی دارد. 5- نام عمومی آنغوزه در جهان و در تجارت آزافتیداگم است که در کتب قدیمی منشأ جغرافیایی آن ایران ذکر شده و در گذشته بزرگ‌ترین تأمین کننده آن در جهان بوده است. گیاه تولید کننده آنغوزه در بعضی قسمت‌های افغانستان نیز وجود دارد؛ ولی وسعت آن در ایران از کشورهای دیگر به مراتب بیشتر است.

طبیعت آنغوزه

طبیعت گیاه انغوزه گرم و خشک است. برخی از مهمترین خواص درمانی این گیاه به طور خلاصه عبارتند از: در کتب طب سنتی درباره خواص انغوزه آمده است، این گیاه تنها داروی درمانی دارای ریشه طبیعی برای بیماری صرع است و دارای خاصیت ضد تشنج، ضد صرع، ضد فلج و رعشه می‌باشد. استفاده از گیاه برای درمان اختلالات عصبی در کودکان مفید است. استفاده از انغوزه به همراه عسل برای تقویت بینایی، قطع آبریزش و درمان ناخنک چشم مفید است. از دیگر خواص انغوزه تسکین درد دندان است. به این منظور مقداری از آن را با آبلیمو مخلوط نموده و با پنبه بر روی دندان قرار دهید. از خواص انغوزه در طب سنتی استفاده از آن به عنوان یک شیاف گیاهی برای خارج کردن جنین مرده از شکم مادر است. خوردن گیاه انغوزه همراه با انجیر برای درمان یرقان مفید است. مخلوط انغوزه با فلفل برای درمان ترشحات ادراری و عادت ماهیانه موثر است. از گیاه آنغوزه برای درمان سندروم روده‌ی تحریک‌پذیر ‌استفاده می‌شود. مصرف انغوزه برای مادران پس از زایمان مفید است. کمک به درمان ناراحتی‌های تنفسی ماند اسم، سیاه سرفه و برونشیت از دیگر خواص آنغوزه در طب سنتی است. مخلوط انغوزه با فلفل و سداب برای درمان بیماری کزاز مفید است و خاصیت آنتی بیوتیک دارد. جوشاندن مقداری انغوزه در روغن زیتون و ریختن چند قطره از آن در گوش برای تسکین درد گوش، کاهش کری کهنه و رفع طنین و صدا در گوش مفید است. مصرف این صمغ گیاهی همراه با سرکه برای خارج نمودن زالویی که در حلق مانده باشد، موثر است. و اگر با آب مخلوط و خورده شود برای رفع خشکی و خشونت حلق و صاف کردن صدا مفید است. همچنین این محلول برای از بین بردن نفخ شکم نیز مفید می‌باشد. به دلیل دارا بودن خاصیت آنتی بیوتیک، قرار دادن انغوزه بر روی ورم‌ها، باعث خروج چرک از ورم و خشک شدن آن می‌شود.

گیاه آنغوزه

انغوزه گیاهی از تیره چتریان است و به صورت بوته‌ای، بزرگ، علفی و چندساله بوده که ارتفاع آن گاهی به 2.5 متر هم می‌رسد. این گیاه دارای ساقه‌ای محکم و ضخیم با سطح نسبتا خشن و گل‌های زرد رنگ است. از این گیاه ماده‌ای به نام اولئوگم که نوعی رزین یا صمغ گیاهی است استخراج می‌شود و در کتب طب سنتی به آن انگدان یا همان انغوزه گفته میشود. این ماده در ابتدا شیری رنگ است و مزه‌ای تند و تلخ و نیز بوی بد و متعفنی دارد که تهوع‌آور است و به همین دلیل از قدیم به مدفوع شیطان معروف شده است.

مصرف آنغوزه در کودکان

  مصرف آنغوزه برای کودکان مضر است و ممکن است ایجاد مسمومیت نماید. زیاده‌روی در مصرف انغوزه باعث ایجاد اسهال، نفخ، سوزش ادرار، سردرد، گیجی، سوزش معده و در موارد حاد باعث بروز تشنج می‌شود. صمغ گیاه انغوزه در برخی افراد با ایجاد حساسیت پوستی همراه است. گیاه انغوزه قاعده آور است و لذا مصرف آن در دوران بارداری و شیردهی خطرناک بوده و احتمال سقط جنین وجود دارد. صمغ این گیاه با داروهای ضد انعقاد خون تداخل دارد و خود گیاه نبایستی همزمان با داروهای شیمیایی ضد تشنج مصرف شود.