بسوزد دلت که سوزاندی دلم را

به ویرانی کشاندی منزلم را

فکندی زیر پا احساس و شورم

نکردی رحم، حتی بر غرورم

شده بازیچه ای قلب صبورم

شکستی عاقبت بال غرورم

به آسانی گذشتی از کنارم

مثال دفتری کردی مرورم

خدا بودم خداي خودپرستان

گدا كردي مرا تو سنگ مغرور

مرا باور به بي همتائي ام بود

مرا از باور خود كردي ام دور

تمام روز و شب با بيقراري

به شوق روي تو بيدار هستم

اگرچه بي غرورم زنده اما

به شوق لحظۀ ديدار هستم !

غرور من که زسختی به کوه میمانست ، کمر به کشتن خود بست و خاک پای تو شد

دلم که به همه بیگانه بود و یار نداشت ، چه دید در تو که اینگونه آشنای تو شد ؟

•

هیچ وقت مغرورنشو

برگ ها وقتی می ریزند که فکر می کنند طلا شده اند .

گرچه ای دوست غروردلت احساس مرا درک نکرد

آفرین بر غم عشقت که مرا ترک نکرد