خواص علف چای

توضیحاتی در مورد خواص علف چای

مهم ترین اجسام موجود در گیاه شامل 05/0 تا 3/0 درصد نفتودی آنترون ها از جمله هیپریسین، پزدوهیپریسین، ایزوهیپریسین، پروتوهیپریسین، هیپرفورین و ادهیپروفورین می باشند. میزان 2 تا 4 درصدی فلاونوئیدها از جمله هیپروزید، هیپرین، کورستین، ایزوکورستین و روتین؛ میزان 7 تا 15 درصد تانن های کاتشین؛ مقدار کمی اسانس؛ مقدار کمی پروسیانیدین؛ گزانتون ها؛ کاروتنوئیدها و فنل های اسید کربوکسیلیک از جمله کافئیک، کلروژنیک و فرولیک می باشند. از بین ترکیبات فوق مهم ترین آن ها هیپریسین و پزدوهیپریسین است که از 0095/0 تا 466/0 درصد در برگ ها و تا 24/0 درصد در گل ها وجود دارند. گیاه و داروهای تهیه شده صنعتی از این گیاه برحسب این دو ماده استاندارد می شوند.علف چای با نام علمی Hypericum perforatum گیاهی است علفی و دائمی به ارتفاع تا یک متر، با بوی معطر و در زمان گل دهی بسیار زیبا. زمان گلدهی گیاه برحسب ناحیه رویش از اردیبهشت تا مهرماه می باشد. محل رویش گیاه در کوهستان ها و ارتفاعات نواحی شمالی کشور می باشد. البته در ارتفاعات متوسط و کم بسیاری از نقاط از جمله کرج، راه چالوس، لاهیجان، ارومیه، بروجرد، گنبدکاووس، کلاردشت و اطراف تهران نیز رویش دارد. قسمت مورد استفاده دارویی گیاه سرشاخه های گلدار آن است. 

خواص علف چای در طب سنتی

به عنوان ضد التهاب و ورم برونش ها و دستگاه تناسلی ادراری. درمان آسیب مجاری صفرا، التهاب مثانه، سرماخوردگی معمولی، ترش کردن، خونریزی، میگرن، سردرد، سیاتیک، زخم معده، ادرارآور، قاعده آور، ضد مالاریا، ضدشب ادراری. به طور موضعی جهت بریدگی و سوختگی، درمان زخم ها، عفونت های میکروبی و ویروسی استفاده می شود.

خواص علف چای در درمان افسردگی

هیپریسین قادر است هر دو نوع A و B منوآمینواکسیداز (MAO) را مهار نماید. از این نظر می تواند در استفاده های کلینیکی به عنوان ضدافسردگی، ضداضطراب، بی خوابی، بدخوابی، احساس بی ارزشی، بی اشتهایی، خونسردی و بی احساسی، افسردگی های فصلی(مانند پاییز، زمستان و یا سستی در بهار و تابستان) کاربرد داشته باشد. هم چنین تاثیر این گیاه در فعالیت های مغزی بسیار رضایت بخش بوده و این موضوع با آزمایشات الکتروآنسفالوگراف و به روش دوسوکور ثابت شده است. بیشتر از 25 تحقق دوسوکور بر روی 1757 نفر که دارای افسردگی خفیف تا متوسط بودند نشان داد که علف چای به صورت عصاره استاندارد در درمان آن ها بسیار رضایت بخش بوده است. در سال 1994 در آلمان معادل 66 میلیون دوز روزانه از آن توسط پزشکان نسخه شده است.

مهم ترین و اصلی ترین خواص علف چای چیست

عصاره گیاه علف چای دارای اثرات ضدمیکروب و ویروس قوی بر روی بسیاری از میکروارگانیزم های با اهمیت و بیماریزا است. مطالعاتی که تاکنون انجام شده نشان می دهد که بر ضدویروس آنفلوآنزای تیپ های A و B، ویروس تبخال نوع 1 و 2، ویروس وزی کولیا استوماتیتیس و ویروس ایدز(HIV) دارای اثرات قوی است. هم چنین بر ضد هر دو نوع میکروب های گرام منفی و مثبت از جمله استافیلوکوک اورئوس، استرپتوکوک موتانس، پروتئوس ولگاریس، اشرشیاکلی و پزدوموناس آئروژنیوزا تاثیرات قوی ای دارد. علف چای گرفتگی صدا را باز می‌کند و خلط آور است. برای درمان مرض کزاز به‌کار می‌رود. درمان کننده اسهال و اسهال خونی است. از خواص علف چای درمان ضعف جنسی است. علف چای برای درمان درد دنبالچه بهترین دارو است. این گیاه ضد کرم معده و روده، ادرار آور و قاعده آور است. علف چای درمان کننده مننژیت است. علف چای برای درمان فلج به کار می‌رود. از خواص علف چای درمان زخم‌های عمیق، متعفن و التهابات پوستی است به این منظور برگ گیاه علف چای را بکوبید و یا روغن حاصل از گل این گیاه را روی محل زخم قرار دهید. ماده قرمز رنگی که در برگ‌های علف چای وجود دارد و با فشار دادن برگ‌ها از آن خارج می‌شود، برای التیام زخم‌ها و درمان سوختگی به کار می‌رود. از دیگر خواص علف چای درمان بی‌خوابی، سیاه سرفه و مننژیت است. دم کرده علف چای برای درمان افسردگی مفید است. یکی از مهمترین خواص علف چای تقویت سیستم ایمنی بدن و از بین بردن ویروس‌ها از جمله ویروس ایدز است. طبق آخرین تحقیقات علف چای می‌تواند ویروس‌ها را از بین ببرد. مدتی است که بیماران مبتلا به ایدز از این گیاه استفاده می‌کنند که سیستم دفاعی بدن آنها را تقویت و علائم بیماری را تخفیف می‌دهد.به عنوان ضد زخم، ضدسوختگی، ضد آفتاب، ضد درد ماهیچه ها و ضد خونریزی سطحی کاربرد دارد. محصولاتی که برای این منظور تهیه شده است به صورت پماد لوسیون از عصاره می باشد که به طور مستقل و یا همراه با گیاهان دیگر به تعداد زیاد و متنوع ساخته شده اند.محصولات بسیار متنوعی از جمله چای، عصاره روان، تنتور، قرص، دراژه، کپسول، قطره، پماد و لوسیون از این گیاه تهیه شده است. 

عوارض مصرف علف چای چیست

تحقیقات دانشمندان نشان داده مصرف گیاه علف چای برای انسان در صورتی‌که در حد مجاز توصیه شده، مصرف شود ایجاد عوارض پوستی نمی‌کند، مگر افرادی که دارای پوستی حساس باشند، لذا اشخاصی که نیاز به استفاده از خواص علف چای داشته و از این گیاه استفاده می‌کنند، باید حتی الامکان دور از تابش اشعه آفتاب باشند. قرار گرفتن پوست در معرض آفتاب پس از مصرف خوراکی این گیاه، ممکن است منجر به آسیب پوستی و درماتیت شود. در هوای مرطوب و آفتابی هرس کردن گیاه و چیدن برگ و گل باعث درماتیت تماسی می‌شود. علف چای با غذاهای دارای مقادیر زیاد تریپتامین مانند پنیر، داروی فلوکستین، مهار کننده MAO، داروهای ضد ایدز، داروهای قلبی حاوی دیگوگسین بهتر است مصرف نشود، چون ممکن است مقدار کمی اثرات آنها را کاهش دهد.

روغن علف چای چیست

1. 100 گرم روغن ذرت ، 50 گرم آب و 50 گرم سرشاخه گلدار گیاه را که تازه چیده شده باشد با هم مخلوط کرده و به مدت 3 روز در همان حال بگذارید بماند، سپس آن را بجوشانید تا آب آن بخار شود برای حفظ تأثیرش بهتر است که روغن را در ظروف شیشه ای کوچک تقسیم نمائید و هنگام مصرف به صورت کمپرس کاملاً آغشته روی سوختگی ها بگذارید سپس با پنبه بپوشانید و در تنظیف بپیچید. 2. 100 گرم از سرشاخه های گلدار تازه گیاه را کوبیده و در 250 گرم روغن زیتون به مدت 10 روز در آفتاب بخیسانید و مرتب تکان دهید پس از گذشت مدت ذکر شده آن را صاف نموده و مصرف نمائید.(4،7)

طریقه و نحوه مصرف علف چای چیست

چای: چای کیسه ای(تی بگ) تهیه شده از آن اصولا 2 گرمی بوده که در یک لیوان آب تهیه می گردد و تا 3 بار در روز می تواند مورد استفاده قرار گیرد. گل خشک: به مقدار 2 تا 4 گرم به صورت دم کرده یا جوشانده تا سه بار در روز(جمعا 6 تا 12 گرم در روز) می تواند مصرف گردد. تنتور: 3 تا 6 میلی لیتر تا سه بار در روز(جمعا 9 تا 18 میلی لیتر در روز) توصیه می گردد. عصاره روان: 1 تا 2 میلی لیتر تا سه بار در روز(جمعا 3 تا 6 میلی لیتر در روز) توصیه می گردد. قطره: در صورتی که از نوع استاندارد که حاوی 3/0 درصد هیپریسین است استفاده شود، 30 قطره تا سه نوبت در روز(جمعا 90 قطره در روز) مصرف می گردد. قرص: روزی 1 تا 3 قرص برحسب شدت بیماری میل شود. مقدار مصرف انواع فرآورده ها به هر شکل تا معادل 7/2 میلی گرم “هیپریسین ها” در روز بلامانع است.

نتیجه تحقیقات روی علف چای

از 2000 سال پیش تاکنون هوفاریقون به عنوان گیاه شفابخش بخصوص برای تسریع التیام زخم بکار می رفته است, تا این که در تحقیقات جدید علمی دانشمندان به خاصیت احتمالی آن در مورد تحریک و تقویت سیستم دفاعی بدن پی برده اند و هیجان انگیزترین خاصیت و ظرفیت درمانی آن در سال 1988 کشف شد و آن وقتی بود که محققان دانشگاه نیویورک به فعالیت قابل ملاحظه این گیاه بر ضد گروهی از ویروسها شامل HIV که عامل ایجاد سندرومهای نارسایی سیستم دفاعی بدن (AIDS) است پی بردند و پس از آن تاریخ تعدادی از بیماران مبتلا به ایدز درباره اثر درمانی مثبت مصرف این گیاه در بهبود بیماری آنها گزارشهایی داده اند. برگها و گلهای این گیاه حاوی غده هایی است که در اثر فشار با انگشتان , اسانس روغنی قرمز رنگی از آنها خارج می شود. در قرن اول میلادی طبیعی دان معروف ایتالیایی به نام Pliny خیس کرده چای کوهی در شراب قرمز را برای درمان مارگزیدگی تجویزمی کرد و پزشک یونانی Dioscorides این گیاه را در مصرف خارجی برای درمان سوختگی و در مصرف داخلی به عنوان مدر , محرک, افزاینده عادت ماهیانه و برای درمان سیاتیک و تب های نوبه ای(مالاریا) توصیه می کرد.جالب این است که در حدود 2000 سال قبل شیخ الرئیس ابوعلی سینا و سایر حکمای ایرانی این گیاه را به نام هوفاریقون شناسایی کرده و برای درمان سیاتیک, نقرس, سوختگی, التیام زخمها و تحریک عادت ماهیانه و دهها ناراحتی دیگر توصیه و مصرف می نمودند.در دوران رواج روش معروف پزشکی Doctorine of Signatures که در آن مکتب با توجه به شکل گیاه آن را برای درمان بیماریها با علائم مشابه همان شکل مفید می دانستند , چون این گیاه دارای عصاره قرمز خونی رنگ بود , معتقد بودند که برای درمان خونریزیها و التیام زخمها و بریدگیها مفید است. در قرن 16 دانشمند گیاه درمان آن عصر به نام John Gerard چای کوهی را به عنوان با ارزش ترین داروها برای درمان زخمهای عمیق توصیه می کرد و در یادداشت هایش می نویسد : گیاه مدر است و بر ضد سنگ مثانه مفید می باشد. اولین فارماکوپه لندن در سال 1618 توصیه می کند که اگر گلهای نیم کوب علف چای را با روغنی مثلاً روغن زیتون مخلوط کرده و آن را مدت 3 هفته در آفتاب بگذارند تنتور حاصل برایی درمان زخمها مفید است و این روش معالجه زخم , طی چند قرن بر جو پزشکی انگلیس حاکم بوده است. در قرن 17 میلادی نیز گیاه درمان دیگر انگلیسی به نام Nicholas Culpepper در یادداشتهایش این گیاه را به عنوان تنها داروی موثر برای درمان زخم نام برده و اشاره می کند که اگر آن را با شراب جوشانده و بخورند برای آسیب های داخلی مفید است و اگر آن را به صورت پماد درآورند برای باز کردن انسدادها و کاهش ورمها و بستن و به هم آوردن لبه زخمها بسیار موثر است.مهاجران اولیه گیاه چای کوهی را با خود به امریکا وارد کرده و با تعجب مشاهده نمودند که بومیان سرخپوست امریکا قرنهاست که به طور مرسوم قبیله ای از نوعی از این گیاه که در امریکا می روید برای درمان همان مواردی که در اروپا معمول است , به کار می برند و به عنوان تونیک برای درمان اسهال , تب, نیش مارهای سمی و التیام زخم و ناراحتی های پوستی مصرف می کنند. در قرن نوزدهم Dr Charles Millspaugh پی به ارزش والای درمان این گیاه برده و برای زخمهای سربازان در جنگهای امریکا توصیه می نموده است.